Długo musieliśmy czekać, żeby znów relaksować się w promieniach zachodzącego słońca, by nie musieć patrzyć na zegarek, by o porankach przeciągać się bez końca, by wylizywać garnek po obiedzie w akcie zachwytu nad smakiem jedzenia spożywanego w naturze, by wspinać się do upadłego albo lenić się…też do upadłego. Oj, jak długo musieliśmy czekać, by  bez pośpiechu o normalnej wieczorowej porze usiąść z książką albo przy partyjce szachów, które stały się nieodłączną częścią krokodylego życia. Tęskniliśmy za zielonym tempem. Tęskniliśmy za krokodylem. Tęskniliśmy za samymi sobą.

Odliczaliśmy dni. Lipiec, sierpień, początek września, połowa września, trzy czwarte września, pięć szóstych, sześć siódmych…jest jest! Październik jest nasz! Krokodyl, po wcześniejszym wellness u Pana Cezarego- najlepszego mechanika pod słońcem i spa u Pana Speca od Pucingu tapicerek, został zapakowany – jak dawniej- po sam sufit! My zaś uczyniliśmy to co kochamy : ruszyliśmy przed siebie, byle dalej, byle piękniej, byle cieplej.

 

  

Zaserwowaliśmy sobie miesiąc wakacji pełnych wspinaczki, pysznego jedzenia, wina, dobrej pogody, nowych miejsc, ludzi, ale przede wszystkim podarowaliśmy sobie najbardziej luksusowy prezent na jaki obecnie nie stać większości ludzi na tym świecie– czas.

 

Zdaje się, że z każdą podróżą coraz silniej rozumiemy istotę zielonego tempa. Po raz kolejny pogrzebaliśmy głęboko w lesie całą tą papkę pośpiechu zmiksowanego z natłokiem informacji i machinalnym narzucaniem sobie obowiązków. Odetchnęliśmy, zrelaksowaliśmy się, nakarmiliśmy ciało i odżywiliśmy ducha.

  

 

 

 

Może to zasługa Saint Leger du Ventoux i kilku dobrych butelek francuskiego wina, a może to surfing w Kraju Basków i hektolitry przelanej przez otwory w ciele atlantyckiej piany, być może to wspaniałe wspinanie w Cuence albo pozytywna jak nigdzie energia w Chulilli – a może to właśnie wszystko do kupy sprawiło, że totalnie wypoczęliśmy, zanurzyliśmy się w błogo-dobrej energii i daliśmy jej się rozgościć w naszym zielonym otoczeniu.

  

 

 

 

 

Co prawda nie ogarnęliśmy jeszcze kwestii powrotów, które bywają naprawdę ciężkie. Tym razem przywitała nas różnica 30 stopni Celsjusza i śnieg po kolana. I nawet tej skrupulatnie gromadzonej przez cały wyjazd energii nie wystarczyło na ogrzanie naszych roztrzęsionych tyłków. Toteż grzecznie tulimy się przy kominku, pijemy herbatkę z imbirem i jeszcze grzeczniej bukujemy kilka zimowych lotów do Hiszpanii 🙂

 

 

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *